Wolven zijn prachtige wezens. Hoewel ze eruit zien als lieve, vriendelijke honden, is het belangrijk om te onthouden dat wolven wilde dieren zijn. Dit zijn geen wezens waar je zomaar tegenaan kunt kruipen. Je moet ze hun ruimte geven.
In 2004 was Nick Jans, een natuurfotograaf uit Alaska, met zijn hond aan het wandelen in de sneeuw. Net buiten zijn huis kwam hij een enorme wolf tegen. Nick was bang dat de wolf zijn hond of iemand anders pijn zou doen, maar wat er daarna gebeurde verraste iedereen.
Een wolf kwam uit het niets
In 2004 zat Nick Jans op zijn veranda in Alaska met zijn hond Dakotah aan zijn zijde. Terwijl Nick het landschap van Alaska aan het bewonderen was, kwam er een grote zwarte wolf achter de bomen vandaan en ging voor Nicks huis staan.
Voordat Nick ook maar kon reageren, rende zijn hond Dakotah recht op het wilde dier af. Of ze dacht dat de wolf een andere hond was die wilde spelen, óf ze bereidde zich voor om haar baasje te verdedigen tegen dit woeste roofdier.
Wat zou er gebeuren als de twee dieren oog in oog kwamen te staan?
Een hondengevecht
In het begin was Nick doodsbang. Hij was bang dat deze wolf Dakotah pijn zou doen. Hij wist niet zeker wat hij moest doen toen de hond dichter bij de grote zwarte wolf kwam. Toen gebeurde er iets dat Nick nooit had zien aankomen.
Dakotah en de wolf begonnen met elkaar te spelen alsof ze oude vrienden waren. Toen Nick er zeker van was dat Dakotah veilig was, rende hij naar binnen om zijn camera te pakken. Daarna maakte hij deze foto.
Een naam voor de wolf
Nick merkte dat de wolf graag in zijn buurt rondhing. Het beest kwam vaak langs om bij zijn vriendin Dakotah te zijn. Nick vond dat deze wolf een naam nodig had, en na er een tijdje over nagedacht te hebben, besloot hij hem Romeo te noemen.
Ook al leek Romeo vriendelijk, Nick wist dat het een wild dier was. Hij lette altijd goed op als Romeo en Dakotah aan het spelen waren, en hij kwam zelf nooit te dicht bij Romeo. Romeo en Dakotah konden goed met elkaar opschieten, maar dat betekende niet dat de andere honden uit de buurt ook zo zouden reageren.
De andere honden uit de buurt leerden Romeo uiteindelijk ook kennen
Nadat Romeo Dakotah had leren kennen en met haar had gespeeld, ging hij naar Mendenhall Glacier Park om te zien wat de honden daar allemaal deden. Romeo ging daar vaak heen om rond te rennen met de lokale honden.
Door Dakotah moet Romeo het vertrouwen hebben gekregen om andere hondenvrienden te ontmoeten. Nu was Romeo het middelpunt van de belangstelling. Hij hield ervan om met de andere honden te spelen en te stoeien.
Mensen waren snel op hem gesteld
In het begin waren de mensen in het park behoorlijk op hun hoede voor de grote, wilde wolf in hun midden. Sommige bezoekers dachten dat de wolf hen of hun huisdieren pijn zou kunnen doen, maar toen ze zagen hoe zachtaardig Romeo was en hoe leuk hij met de andere honden speelde, verdwenen de meeste van hun zorgen.
Hoewel Romeo veel groter was dan zelfs de grootste honden in Mendenhall Glacier Park, hadden de mensen al snel door dat Romeo er alleen maar was om plezier te maken. Zouden de honden zich ook op hun gemak voelen in de buurt van Romeo?
De honden accepteerden zijn aanwezigheid
Sommige honden in het park waren wat wantrouwig tegenover Romeo. Hij ziet er immers behoorlijk intimiderend uit. Ze durfden eerst niet met Romeo te spelen, maar net als de mensen in het park, waren ze daarna al snel aan hem gewend.
Romeo wilde gewoon nieuwe vrienden maken. Het was duidelijk dat hij snakte naar sociale interactie. Misschien was hij gescheiden van zijn roedel en was hij op zoek naar een nieuwe.
Romeo gedroeg zich net als een grote hond
Romeo maakte zowel mensen- als hondenvrienden. In een interview zei Nick: “Hij haalde speelgoed tevoorschijn dat hij had verstopt en bracht het naar de mensen in het park.” Romeo deed alles wat hij kon om in de gunst te komen van de bewoners van Alaska.
Hij wilde graag geaccepteerd worden door de mensen en de dieren om hem heen. Nick was ervan overtuigd dat Romeo geen bedreiging vormde voor mensen of honden. Lees verder om te ontdekken welk klassiek “honden” spelletje Romeo graag speelde.
Hij hield van apporteren
Nick vertelde verder over de voorwerpen die Romeo meenam naar de mensen in het park. Hij zei: “Eén daarvan was een piepschuimen drijver. Romeo pakte het op en bracht het naar mijn vriend Harry om te gooien.”
Misschien keek Romeo naar alle andere honden die aan het apporteren waren en wilde hij zelf ook graag meedoen. Misschien is dit gewoon aangeboren hondengedrag. Zowel grote als kleine honden jagen blijkbaar graag achter vliegende voorwerpen aan.
Het leek wel alsof Romeo deels hond was
Hoewel Romeo duidelijk geen huishond was, vertoonde hij veel van dezelfde gedragingen die honden vertonen. Nick voegde eraan toe dat Romeo “duidelijk hetzelfde soort gedrag aan de dag legde dat we ook bij honden zien.”
Romeo was lang genoeg in de buurt van honden geweest om te begrijpen hoe ze spelen en hoe ze met elkaar omgaan. En ook al was hij niet van dezelfde soort als Dakotah of de andere honden in het park – hij paste er helemaal bij. Nick begreep hoe geweldig de interactie met Romeo was.
Een man, een wolf, en een hond
Daar waren ze dan in de wildernis van Alaska: een man, een hond, en een wolf. Nick besefte hoe bijzonder deze ervaring was, dat ze alle drie van het land genoten, speelden en vreedzaam met elkaar omgingen.
Nick legde uit: “We waren drie verschillende soorten die aan het ontdekken waren hoe ze harmonieus met elkaar om konden gaan. En dat lukte ons.” Het gebeurt niet vaak dat we over dit soort situaties lezen, en Nick vond het een zeldzame ervaring.
Romeo voelde zich helemaal thuis
Romeo heeft lange tijd bij Nick en Dakotah gewoond. Natuurlijk is hij nooit echt in hun huis gekomen. Hij is tenslotte nog steeds een wild dier. Maar hij bezocht het stel regelmatig in de loop van de volgende zes jaar.
Als je tussen de jaren 2004 en 2009 naar Mendenhall Glacier Park was gereisd, zou je een eenzame zwarte wolf zien spelen met de honden in het hondenpark. Lees verder om te ontdekken wat Romeo voor de mensen van Juneau heeft betekend.
Romeo verbond de gemeenschap met de wildernis
Uiteindelijk won Romeo niet alleen het vertrouwen van de gemeenschap, maar hij werd er ook een vaste gast. De buurtbewoners, zowel mensen met als zonder hond die naar het park kwamen om de wolf te zien waar iedereen over sprak, waren vol ontzag voor het prachtige dier.
De gemeenschap genoot van het feit dat ze een wild dier konden vertrouwen, en hij vertrouwde hen op zijn beurt ook. Voor de plaatselijke bevolking was Romeo een belangrijk symbool dat zij één konden zijn met het land en de wilde dieren om hen heen.
Mensen gingen naar het meer alleen om Romeo te zien
Naarmate Romeo’s populariteit toenam, bezochten de lokale bewoners het meer waar hij graag met de andere honden speelde, alleen maar om de wolf te zien. Van de aanvankelijke en begrijpelijke paniek bij iedereen over de aanwezigheid van de wolf in de buurt van hun honden, was niets meer over.
Toch waren velen die nog niet van Romeo hadden gehoord, in eerste instantie geschrokken van een wolf die met hun eigen hond wilde spelen. En dat is natuurlijk niet zo vreemd, want een wolf blijft een wolf.
Sommige bezoekers waren nerveus
Terwijl de lokale bevolking wist dat Romeo ongevaarlijk was, waren sommige bezoekers angstig om zo dicht bij een wild dier te zijn. Het is moeilijk om een wolf volledig te vertrouwen, vooral een wolf die zo groot en sterk is als Romeo.
Er zijn zoveel verhalen en sprookjes over grote, “boze” wolven (waarvan Roodkapje waarschijnlijk de meest bekende is). In werkelijkheid zijn wolven helemaal niet slecht. Ze leven gewoon hun leven volgens hun instinct.
Aan alle goede dingen komt een eind
Romeo “was vanaf het begin ronduit relaxed en tolerant,” zei Nick, “alsof hij als een eenhoorn uit de lucht was komen vallen.” Romeo had vriendschap gesloten met allerlei soorten honden, van border collies tot laboradors en poedels.
Helaas zijn sommige vriendschappen niet gemaakt om eeuwig te duren. Uiteindelijk komt er aan alles een eind. Romeo’s tijd in Mendenhall Glacier Park liep ten einde. Romeo zou hetzelfde lot ondergaan als zijn naamgenoot.
Lees verder om te leren hoe Romeo aan zijn tragische einde kwam.
Een tragedie van Shakespeareaanse proporties
Romeo was vernoemd naar een figuur uit een tragedie van Shakespeare, en helaas zou ook hij een tragisch einde kennen. In 2009 werd Romeo helaas neergeschoten en gedood door jagers.
Iedereen die rond Mendenhall Glacier Park woonde, voelde het immense verlies van een dierbare vriend. De bewoners van Juneau besloten een herdenkingsdienst voor Romeo te houden, en ze lieten zelfs een gedenkplaat voor hem maken. Deze eenzame wolf die een roedeldier werd, zal nooit vergeten worden.
Een passend eerbetoon
Die gedenkplaat staat nog steeds in Juneau. Als je ooit naar Alaska reist, moet je de plek bezoeken waar Romeo ooit rondliep. De bewoners van die mooie stad zijn van plan de gedenkplaat nog jaren te laten staan.
Op de plaquette staan de woorden: “Romeo 2003-2009. De geest van Juneau’s vriendelijke zwarte wolf leeft voort op deze wilde plek.” Er staat een afbeelding van Romeo op de plaquette recht boven de inscriptie.
Hij zal voor altijd in hun harten voortleven
Ook al is Romeo er niet meer, hij heeft een blijvende indruk gemaakt op alle inwoners van Juneau. Nick vond het leuk Romeo te leren kennen, en hij weet zeker dat Dakotah het ook leuk vond om zijn maatje te zijn.
Ook al was Romeo een wild dier, hij was een van de vriendelijkste dieren die Nick ooit had ontmoet. Hoewel jagen soms noodzakelijk is, werd Romeo niet geschoten om te eten. Laten we ons allemaal meer bewust zijn van de schade die we aanrichten aan deze planeet en al haar prachtige wezens.
Romeo’s verhaal zal blijven bestaan
Kort na de dood van Romeo documenteerde Nick de relatie met zijn dierbare vriend in een boek genaamd A Wolf Called Romeo. Als je meer wilt weten over de manier waarop Romeo omging met de mensen en honden van Juneau, zorg dan dat je een exemplaar van Nicks boek te pakken krijgt.
Alaska is een ongelooflijke plek die vol verhalen zit over dieren die een band hebben met mensen. Niet ver van waar Nick woont, had een vrouw haar eigen ontmoeting met een wild dier…
Nog een inwoner van Alaska die wilde dieren tegenkwam
Pam Aus woont in Unalaska, Alaska. Een van de redenen waarom ze daar is gaan wonen, is de grote verscheidenheid aan diersoorten die ze vanaf haar veranda kan zien. Pam was gewend om wilde dieren rond haar huis te zien.
Ze zag vaak kariboes voorbij komen, en konijnen en hazen kwamen ook regelmatig even langs. Pam kon zich niet voorstellen ergens anders te wonen. Ze hield van haar huis op het platteland en van alle dieren die om haar heen leefden.
Zou het een nieuw dier zijn dat haar bezocht?
Op een dag hoorde Pam buiten haar huis vreemde geluiden die ze niet helemaal herkende. Ze dacht dat een dier al dat lawaai had gemaakt, maar ze wist het niet zeker. Ze hoopte maar dat het geen indringer was.
Toch was Pam nieuwsgierig naar het geluid, dus liep ze er voorzichtig naar toe. Als het een dier was, wilde ze het niet laten schrikken. Ze moest op haar hoede zijn, want misschien zou het haar wel aanvallen.
Pam besloot op onderzoek uit te gaan
Pam besloot dichter bij de plek te gaan staan waar het geluid vandaan kwam. Ze merkte dat alle herrie van haar veranda kwam. Ze liep langzaam in de richting van de veranda om te zien wie of wat daar rondliep.
Aanvankelijk bewoog ze heel langzaam, voor het geval het een indringer was. Ze wilde niet de aandacht op zich vestigen. Pam was wel een beetje nerveus. Lees verder om erachter te komen wie of wat er achter al dat lawaai zat…
Niets leek ongewoon op het eerste gezicht
Toen ze bij de veranda kwam, was het eerste wat ze zag haar kat, Gizmo. Hij mocht altijd op de veranda zijn, dus dat was niet ongewoon. Gizmo was niet alleen vaak binnen, maar ook buiten.
Pam dacht even dat het Gizmo was die al dat lawaai had gemaakt, maar ze bleef het geluid horen, ook al zat Gizmo stil. Het moest dus toch een ander wezen zijn. Ze kon niet direct zien wat het wezen was.
Gizmo was helemaal niet geschrokken
Pam keek naar Gizmo, Gizmo keek naar Pam, en vervolgens bemoeide Gizmo zich weer met zijn eigen zaken. Hij was duidelijk niet degene die al dat lawaai veroorzaakte. Maar als het niet Gizmo was, wat was het dan?
Pam had ook nog een andere kat. Misschien maakte die kat dat rare geluid. Maar dit geluid had Pam nog nooit eerder van haar katten gehoord. Daarom dacht ze dat het waarschijnlijk een ander soort dier was.
Waar was de tweede kat?
Pams andere kat heet Suitcase, wat misschien wel de beste naam voor een kat ooit is. In eerste instantie kon Pam Suitcase nergens vinden. Suitcase en Gizmo bleven meestal dicht bij elkaar, maar op deze dag was Suitcase nergens te vinden.
Misschien was het dus toch Suitcase die al dat lawaai veroorzaakte. Maar opeens sprong Suitcase op de veranda. Nu beide katten er waren, wist Pam nog steeds niet waardoor al dat geluid veroorzaakt werd.
Zal dit mysterie ooit opgelost worden?
De geluiden begonnen af te nemen, en het leek erop dat Pam alleen was met haar katten die graag in de sneeuw lagen. Pam had geen idee wie of wat al die commotie van daarnet had veroorzaakt, maar op dit moment leek alles redelijk rustig in Unalaska.
Pam vermoedde dat ze er nooit achter zou komen waardoor al die herrie was ontstaan. Daarom wilde ze het hele voorval maar het liefst gewoon vergeten. Echter, wat Pam vervolgens zag, verraste haar totaal. Lees verder om uit te vinden wat het was.
Iets wat ze de eerste keer miste
Pam wilde net weer naar binnen gaan toen Gizmo opstond en naar de andere kant van de veranda liep. Op dat moment zag Pam iets wat ze de eerste keer dat ze op haar veranda keek gemist had.
Er zat een enorme, prachtige zeearend gewoon op de balustrade rond haar huis. Pam had al eerder zeearenden gezien in Alaska, maar ze had er nog nooit een van zo dichtbij gezien. De aanblik ervan benam haar de adem.
Pam stopte en staarde
Pam was vol ontzag. Ze durfde geen vin te verroeren, omdat ze het dier niet wilde afschrikken. Ze wilde er gewoon een tijdje naar kijken en een paar foto’s van maken terwijl hij op haar veranda zat.
Toen herinnerde ze zich dat arenden graag zoogdieren eten die ongeveer zo groot zijn als haar katten. Deze adelaar had wel erg grote klauwen, en hij kwam ook wel erg dicht bij Gizmo.
De adelaar was niet alleen
Gizmo leek de aanwezigheid van de adelaar niet erg te vinden. Suitcase ook niet. Pam was er eigenlijk wel zeker van dat de adelaar niet zou proberen een van haar katten op te pakken.
Die waren trouwens nogal stevig, en waarschijnlijk te zwaar voor een adelaar om mee te nemen. Pam keek om zich heen en zag een tweede zeearend op de lantaarnpaal aan het eind van haar oprijlaan. Ze kon nauwelijks geloven dat ze twee zeearenden op één dag zag.
Wat is dit? Nog een bezoeker?
Plotseling hoorde Pam een ritselend geluid dat anders was dan het geluid dat ze eerder had gehoord. Toen ze zich omdraaide, zag ze dat een rode, pluizige vos recht op de veranda af liep. Pam’s huis leek wel te veranderen in de Ark van Noach! Ze verwachtte bijna dat er nog een tweede vos in de verte op de loer zou liggen.
Pam postte over deze ontmoeting op sociale media. Ze schreef: “Onze vos, adelaars en katten kunnen het hier eigenlijk prima met elkaar vinden. Ze zijn er niet altijd op uit om elkaar aan te vallen en te doden.” Wat een bijzonder verhaal!
We kunnen allemaal iets leren van deze vriendschappen tussen verschillende diersoorten. Als katten, adelaars, vossen, honden en wolven het goed met elkaar kunnen vinden, dan moeten wij dat toch ook kunnen?